We zijn er. Moe, verreisd en oververhit. Maar het is gelukt. En dat binnen 24 uur. Nog net op tijd binnen om Max Verstappen de vangrail in te zien glijden.

Gisteren om drie uur zouden we vertrekken richting de nachttreinuit Dusseldorf. Dus dat werd kwart over vijf, na een extra rondje Amsterdamsestraatweg om stroopwafels in te slaan. En toen naar de Hema om ze echt te kopen. En langs schoonzus voor pijnstillers.Die niet thuis was En nog terug naar huis voor de routebeschrijving naar het treinplatform waar de Fusion afgeleverd moet worden. Om er bij uitstappen achter te komen dat het papiertje op de grond in de auto ligt.

De currywurst op Dusseldorf Hbf vergoed veel. En het gaf een goed excuus om 160 te rijden op de autobahn. De nieuwe cd van Radiohead is alleen niet bestand tegen het motorlawaai op die snelheid. Dat is dan weer jammer.

De Fusion past maar net op de onderste rij van de autotrein. De antenne moet er af om schade te voorkomen. De slaapcoupe is al even krap, maar ruim genoeg voor het doel. Om 9 uur geht es los. Even later rijden we langs de rijn. En nog even later val ik in slaap.

De volgende ochtend worden we wakker in Wenen. Vanaf daar is het nog 450 km rijden. Onder andere dwars door Boedapest. Mooie stad. Om kwart over twee zijn we op onze bestemming. Het huis is prachtig. We kijken formule 1 uit Monaco en gaan later weer op pad. Eerst naar het centrum van de dichtstbijzijnde metropool. Waar ze lekker ijs hebben. Daarna shoppen we bij de Tesco. Dan eten we magnetronlasagna. En nadat ik de dode vliegen van de auto heb gekrabt, is het mooi geweest voor vandaag. Morgen gaat het echt beginnen.