Vandaag zitten we om iets na 7 uur ’s ochtends alweer in de auto richting Boedapest. Eigenlijk hadden we gewoon een hotelkamer daar moeten boeken gisterenavond. We vragen ons af waarom de adoptiestichting ons dat niet heeft geadviseerd. Het zal voor de jongen beter zijn in zijn eigen bed te slapen, maar op tijd in een vreemd bed liggen lijkt ons niet schadelijker dan binnen twaalf uur tijd twee keer 200 kilometer in de auto zitten. In totaal leggen we nu 800 kilometer af in twee dagen.
Enniewee, we hebben gelukkig een redelijk voorspoedige rit. Maar toch staan we pas iets voor tienen voor de deur van het moeilijk te vinden Ministerie van Buitenlandse Zaken, waar de adoptiepapieren gelegaliseerd moeten worden. Terwijl ik in de wachtkamer ga zitten (ik heb 17 mensen voor me, waaronder opvallend veel studenten uit Duitsland en Oostenrijk, die naar ik later leer, hier studeren omdat ze zijn uitgeloot in eigen land) gaat A met ons jochie naar de speeltuin aan de overkant. Het duurt anderhalf uur voor ik aan de beurt ben. En vervolgens herkennen ze het stempel niet dat op een van de aanvraagformulieren van de autoriteiten staat. Ik mag om drie uur terugkomen om de papieren op te halen, maar een garantie dat het vandaag gaat lukken geven ze niet, zeggen ze erbij.
Na een lunch met pannenkoeken gaan we de stad uit, naar de Hungaroring, in de hoop daar wat merchandise van Max Verstappen te scoren. Helaas. De norse man bij het visitorcenter geeft aan dat alles gesloten is. Meer dan een rondje rijden over een smal weggetje buiten het circuit en af en toe door de toegangspoorten gluren om een stuk circuit te zien, zit er niet in. En ook in het slaperige dorpje naast het circuit is geen spoor van merchandise te vinden. Dan maar weer terug naar Boedapest. Om kwart voor drie sluit ik aan in de rij die zich al voor het ministerie heeft gevormd. Het duurt weer drie kwartier voor ik aan de beurt ben, maar gelukkig, de papieren zijn gelegaliseerd. Na nog een ijsje aan de oever van de Donau, met prachtig uitzicht op het paleis, gaan we richting burgerzaken om het gisteren aangevraagde paspoort op te halen. Dat gaat heel vlot, maar toch is het alweer vijf uur voor we de stad uitrijden, en zeven uur voor we thuis zijn. Na het eten ga ik voor de laatste keer hier hardlopen. Meer dan zeven kilometer zit er niet in vandaag.