7 juli (en een stukje 8)

Vandaag staat in het teken van de laatste keren. De laatste keer naar de Tesco, de laatste keer naar de speeltuin, de laatste keer een ijsje eten bij die heerlijke ijssalon in het dorp (die ik overigens in tegenstelling tot mijn vorige post, echt wel ga missen). Ons jochie weet van niks. Alhoewel hij wel vreemd opkijkt van die ufo die tijdens zijn middagslaapje op het dak van onze auto is geland. Die is daar overigens niet gekomen zonder hulp van onze vriendelijke buren, die ook al geholpen hebben met de aanschaf. De gebruiksaanwijzing van de dakdragers klopt van geen kant. Uiteindelijk kost het hen toch ook een uur voor de hele constructie op het dak staat.
Wie het wel lijken te merken, zijn de favoriete hondjes van onze jongen. Die komen nog enthousiaster naar het hek lopen als hij voorbijkomt dan anders. En lijken moeite te hebben met het afscheid.
Na de laatste ham en knoflookpizza loop ik nog een keer mijn hardloop parcours na, dit keer gewapend met een fototoestel. Het hert dat ik gisteren onderweg tegenkwam laat zich dit keer niet zien, net als de haas van een paar weken terug of de boemeltrein die zo uit Rail away lijkt te komen. Ach ja.
Na een stukje Frankrijk-Duitsland pak ik mijn koffer in. Morgen hebben we nog tijd om in te pakken. Zolang we maar voor half 10 ’s avonds in Wenen zijn.

De volgende ochtend pakken we alles in de auto en op het dak. Dat is nog een hele klus, maar zoals dat gaat: met geweld lukt alles. Ik koop tussendoor ook nog even kaartjes voor het concert van de Pixies op 27 november. Als er onder de lezers iemand zit die die avond op kan passen, laat het weten.
Ons jochie helpt mee door de stofzuigen, te helpen om de koffers naar de auto te dragen en door in de weg te lopen en stoute dingen te doen.

Na de lunch (het laatste Hongaarse kaasbroodje met cholesterol verhogende zoute margarine) is het tijd om te gaan. Na bijna zes weken hier voelt het toch gek om Sajóecseg achter ons te laten. Ons jochie is nieuwsgierig als altijd. Zonder dat hij het weet laat hij zijn vaderland nu achter zich. Over een paar maanden zal hij de taal en veel dingen van zijn eerste jaren hier vergeten zijn. Hij gaat op weg naar een nieuwe onbekende wereld, en hopelijk een mooi leven.