Na een nacht vol bliksemflitsen - die hebben gezorgd voor het afsnijden van de stroomtoevoer naar de westvleugel van onze vakantievilla - staan we om iets voor 9 uur in de straat waar we ons moeten melden. En na enig zoeken ook voor het goede gebouw. Na even wachten komt ook onze locale contactpersoon en kunnen we naar binnen. Onze gesprekspartner heeft een dik dossier voor zich. Ze heeft veel antwoorden. Niet alle. Maar er komen nog meer kansen om onze vragen te stellen.

Even later rijden we achter de huur-BMW van onze contactpersoon naar de ontmoetingsplaats. Zoals dat bij Oostbloklanden gebruikelijk is vanuit het verleden, is ook dit 'probleem' ver weg gestopt in een achterafgebied van een lokaal gehucht. Bij aankomst staat de lokale brandweer ons op te wachten. De angst voor een extra special need blijkt ongegrond, er was alleen een oefening. Het huis ziet er keurig uit.

Ook hier beginnen we met een gesprek, dit keer met de begeleiders. We schrijven druk mee. En dan is het echt tijd voor de meet and greet. En dat gaat goed. Het speelgoedhondje wordt in dank geaccepteerd. Er wordt nieuwsgierig naar de camera gekeken (hij blijkt al te kunnen swipen) en het meest bijzondere vindt hij mijn baard. Waarschijnlijk is hij tot nu toe alleen vrouwen met snorren gewend. Ook het fotoboekje is een groot succes. Het is vreemd om hem nu voor het eerst te zien. Alle zorgen over wat er eventueel niet goed zou zijn, lijken zo op het eerste gezicht ongegrond. En die oren, ach, daar groeit hij wel in.

Toevalig is er deze ochtend een oefenhond present, ook voor hem. We lopen mee en worden onderweg overal voorsteld met de woorden 'dit zijn mijn mamma en pappa'. Maar dan in het Hongaars. De hond moet ook kennismaken met de speelgoedteckel.

Tegen lunchtijd nemen we afscheid. Het had niet beter kunnen gaan.

De rest van de dag bestaat uit shoppen en vooral slapen. We zijn goed gaar. Morgen gaan we de hele dag samen optrekken.