Lief dagboek,

De afgelopen twee dagen stonden in het teken van kennismaken. Aangezien dit weblog openbaar is en iedereen mee kan lezen, ben ik een beetje terughoudend in wat ik schrijf. Excuses daarvoor. Maar ik kan wel zeggen dat we twee intensieve maar zeer positieve dagen achter de rug hebben. En dat we mekaar al aardig hebben leren kennen. We worden al Apuka en Anya genoemd, wat pappa en mamma schijnt te zijn. We moeten er maar op vertrouwen, want we verstaan er geen woord van. Wie weet neemt hij onsal vreselijk in de zeik. Nu ik daar over nadenk, heb ik eigenlijk helemaal geen zin meer om terughoudend te zijn. Dus hier komt-ie.

Allereerst, hij is linksdragend. Dat weten we omdat wevanaf het beginbij alles worden betrokken en hij nu al wil dat wij hem in bad stoppen in plaats van de verzorgers. Bovendien is hij nog niet zindelijk dus we hebben al een paar luiers mogen verschonen. Hij schijnt aan t aan te geven wanneer hij moet plassen, maar ja wij verstaan daar natuurlijk geen ene f van. Achteraf was het signaal misschien toen hij zijn poot optilde tegen een lantaarnpaal, maar helemaal zeker weten wedat niet.

En verder, ach, nu maar serieus: het is een enorm lief joch. Hij wil al door ons opgetild worden, hij heeft al op schoot gezeten, hij brabbelt voluit tegen ons en hij heeft vandaag al een lange wandeling met ons gemaakt rond het terrein. Gek om te bedenken dat hij daar (behalve voor doktersbezoek) nog nooit af is geweest. Alle nieuwe ervaringen straks zullen voor hem nog veel duizelingwekkender zijn dan voor ons. En hij heeft nog veel minder weet van alles wat komen gaat dan wij.

Een grote uitdaging wordt autorijden. Hij vindt de auto razend interessant, vooral de afstandsbediening om de deuren open en dicht te maken (wat hij ook bij andere auto's probeert met onze sleutel), waarna de deuren en de achterklep continu open en dicht worden gedaan. Ook de lichtschakelaar die gaat piepen als de deur openstaat is enorm interessant, evenals de elektrische raambediening. Maar het grootste succesnummer is de claxon. Die heeft hij al zo vaak ingedrukt dat alle begeleiders uit het huis al toet-toet roepen als ze hem tegenkomen. Maar... in de auto zitten, behalve achter stuur, wil hij absoluut niet. We hebben al een keer het kinderstoeltje er uitgehaald om hem daarop te laten zitten maar ook daar trapt hij niet in. En in deze prille fase van kennismaken gaan we hem niet dwingen natuurlijk. Maar hij zal er binnenkort toch echt aan moeten geloven. Zoals het er nu naar uitziet vrijdag al. Dan gaat hij met ons mee. Morgen krijgen we als het goed is toestemming om hem mee te nemen. Dan neemt hij afscheid van het weeshuis en van zijn vriendinnetje, en komt hij er ook nooit meer terug.