We hebben net de eerste dag met zijn drieën achter de rug. En het jochie heeft het geweldig gedaan, helemaal als je bedenkt wat hij vandaag allemaal heeft meegemaakt. Eerst het afscheid nemen van zijn vertrouwde omgeving, vriendinnetje en lievelingsbegeleidster. Toen zij hem het cadeautje gaf wat ze hem altijd had beloofd te geven als hij weg zou gaan, drong het ineens in alle hevigheid tot hem door wat er vandaag te gebeuren stond. Toen hij weer een beetje getroost was, werd er nog een laatste liedje gezongen in een kringetje, handjes vasthoudend met de begeleidster, zijn vriendinnetje en een meisje van hooguit twee dat ons de afgelopen dagen als een schaduw heeft achtervolgd.We laten een tas vol stroopwafels achter die we op advies van de stichting hebben meegenomen. Waarschijnlijk zijn ze die ene dag dat ze met 30 graden in de auto hebben gestaan tot één grote klont versmolten, maar dat zullen wij nooit weten.

WIj gaan nog even weg om de laatste papieren mee te krijgen van de leiding van het huis. Alle rapporten en onderhoudsboekjes zijn aanwezig. Echt heel goed gedocumenteerd. Als je Hongaars kunt lezen. Als we terugkomen van het gesprek, mogen we niet meer terug naar de zaal. De begeleidster komt hem brengen, anders is het te zwaar voor zijn vriendinnetje. In de centrale speelruimte nemen we onze toekomstige zoon van haar over. Ook zij heeft het moeilijk. Nu moet hij toch echt de auto in. Dat gaat soepeler dan verwacht. Ik moet van hem naast hem op de achterbank komen zitten. Als we op de grote weg zijn stopt hij met huilen.

Een half uurtje later zijn we thuis. Onze begeleidster is meegekomen en praat in het Hongaars tegen hem zodat hij beter begrijpt wat er allemaal gebeurt. Als zij weggaat staan we er alleen voor, met een jongetje van drie wiens taal we niet spreken. Maar het gaat goed. Hij is zoals we hadden verwacht erg nieuwsgierig, alle lades van alle kasten worden opengedaan. Hij weet zelfs spullen te vinden die wij niet wisten dat in het huis aanwezig waren. Handig.En de gisteren gekochte driewieler is een groot succes. Na de lunch komt het eerste lastige moment als we hem zijn middagslaapje willen laten doen. Hij is wat huilerig maar als we bij hem op zijn kamer blijven valt hij toch echt in slaap. Als hij weer wakker is, gaan we met hem en zijn driewieler een wandeling maken naar de lokale buurtsuper. Die blijkt niet te hebben wat we nog nodig hebben, maar het is leuk om er even uit te zijn. Hij is vol van de nieuwe indrukken die hij opdoet. Helemaal als we op de terugweg stoppen voor een ijsje. Dat heeft hij duidelijk nog nooit gegeten.
Als we terug zijn gaat hij door met rommelen en kennismaken met het huis. Hij vindt het leuk om uit te proberen of we hem zelf naar buiten laten gaan, en als we koffie drinken op de veranda, of we hem zelf naar binnen laten gaan. We laten het allemaal toe, en het gaat goed.
Daarna kijkt hij voor het eerst van zijn leven tv. Dikkie Dik. Hij vindt het geweldig.
Daarna eten we avondeten. Gelukkig hebben we nog een tomatenprutje over van de spaghetti van eerder in de week, want de Uncle Benz curry met cocos blijkt niet zo mild als ik had ingeschat. Zelfs bij ons slaan de vlammen uit de bek. De rijst met tomatenprut gaat er goed in bij het joch.
Als het daarna het moment voor bad is aangebroken, begint hij ineens keihard te huilen. De google translate app is niet berekend op een huilend driejarig jongetje, dus we komen er niet achter wat er aan de hand is. We denken dat het ermee te maken heeft dat we de afgelopen dagen na het hem in bad stoppen zijn weggegaan, en hij nu ook denkt dat we hem in steek zullen laten. Als we na het badje nog even met hem op de bank gaan zitten, wordt hij inderdaad weer rustiger. Alleen de shortama (een pyama met korte broek en korte mouwen, zo leer ik ook weer eens wat) wordt ter plekke afgekeurd. Hij gaat demonstratief zijn sokken en lange broek weer aantrekken. Dan maar een joggingbroek als pyamabroek.
Hij laat zich verder zonder problemen naar bed brengen. Ik blijf op zijn kamer terwijl A weggaat om boodschappen te doen. Na een tijdje ga ik de kamer uit. Shit, te vroeg, hij is nog wakker. Als ik hem weer getroost heb zie ik zijn oogjes langzaam dichtvallen. Op handen en voeten sluip ik achteruit de kamer uit. De eerste dag zit er nu echt op.