Om zes uur horen we gemurmel uit de slaapkamer aan de overkant. Het is mijn beurt, hebben we gisteren democratisch besloten, dus ik strompel uit bed en wankel naar de andere kant van de gang. Daar ligt een blij lachend jongetje me op te wachten. Ik aai hem over zijn bol, zeg wat dingen tegen hem die hij niet verstaat, hij zegt wat dingen terug die ik niet versta, en dan ga weer terug naar mijn bed. De verwachte huilbui als ik de kamer verlaat, blijft uit. Als om 8 uur de wekker gaat, gaan we maar eens bij hem kijken. Hij ligt ons klaarwakker in alle rust op te wachten. Als we hem meenemen naar ons bed, is hij weer een nieuwe ervaring rijker. Hij zit onwennig tussen ons in om zich heen te kijken. Je hoort hem denken, is dit nou dat incest waar ik zoveel over heb gehoord? We besluiten het knuffelmoment kort te houden en staan op. A blijkt overigens vannacht wel drie kwartier bij hem te hebben doorgebracht omdat hij ’s nachts wat benauwde geluiden maakte. Hij lag toen in diepe slaap gedesoriënteerd onder zijn kussen.
Na opstaan gaat hij door met waar hij gisteren mee bezig was, het verkennen van het huis. Ik moet hem optillen en door de kamer dragen zodat hij alle lichtknopjes kan uitproberen. Ook het aan- en uitzetten van de vaatwasser (die leuke piepgeluidjes maakt) is een succesnummer. De vaat van gisteren wordt vandaag uiteindelijk vier keer gewassen. We rommelen wat in en rond het huis, J gaat als een volleerde Max Verstappen op zijn loopmotor door de tuin, en hij wil met me een rondje rond ons huis lopen. Hem boven het zwembad laten bungelen vindt hij geweldig, hij kan er geen genoeg van krijgen.
Na de lunch is het tijd voor zijn middagdutje. Voor ons tijd om de mierenplaag die ons huis teistert te termineren, en contact te zoeken met de huisbaas omdat de wifi sinds gisteren niet meer werkt. Dat blijkt eenvoudig op te lossen. Een niet verder bij naam te noemen drie jarig jochie heeft de aan-uit knop ingedrukt.
Als hij weer wakker is maken we een wandeling (hij op zijn driewieler) naar de speeltuin. Onderweg ziet hij weer van alles wat hij nog nooit van dichtbij heeft gezien. Een vrachtauto, een paard met wagen, een paard zonder wagen. Uiteraard moet van alle geparkeerde auto’s onderweg ook getest worden of ze open gaan. De meeste dingen in de speeltuin vindt hij nog wat eng. De wipkip en de glijbaan zijn wel een succes. Ook de fles water van de lokale hangjongeren vindt hij interessant. Ik probeer stoer te doen door aan een rekstok te gaan hangen en me als een volleerde yuri van gelder op te trekken en kom tot de conclusie dat zelfs de paralympics te hoog gegrepen voor me zullen zijn.
Dan wandelen we terug naar huis en maken onderweg weer een stop voor een ijsje, net als gisteren. Hij wordt al aardig bedreven in het ijs-eten. Alleen jammer dat hij na een tijdje besluit de onderkant van het hoorntje weg te happen, waarna kordaat ingrijpen van apuka (pappa) een aardbeienijs-lekkage voorkomt.
Als we terug zijn skypen we met de wederzijdse ouders. Bij de schoonouders zijn de pleegkids te logeren dietijdensde paar minutenskypen zo’n beetje iedere gedragsregel die J heeft geleerd weten te overtreden. Na afloop loopt hij dan ook het tuinmeubilair om te gooien. En maakt de brandschone vaat nog maar een rondje in de vaatwasser. Dat wordt nog wat.
Voor het avondeten hebben we voor een typische Hollandse agv maaltijd gekozen. In tegenstelling tot de pleegkinders is hij geen fan van broccoli. De aardappeltjes en gehaktballen gaan er spelenderwijs wel in.
Dan is het weer tijd voor bad en bed. Dat gaat beide heel soepel. Zijn dag zit er weer op. De mijne, na een rondje hardlopen onder het genot van 345 ingeslikte vliegbeesten, ook.