Vanochtend zijn we voor het eerst weer met zijn drieën met de auto op stap gegaan. Het leidde tot een enorme huilbui vooraf, waarschijnlijk dacht hij dat we hem terug gingen brengen. Ook in de auto sluit hij zich af. Wel houdt hij de hele weg mijn hand vast. Nadat we stoppen bij de supermarkt is er weer even paniek, maar eenmaal in het winkelwagentje is hij op zijn gemak.Al snelwordt het een echte peuter, die wil helpen om het wagentje te duwen en overal aanzit waar hij niet aan mag komen. Hij krijgt nieuwe schoenen die goed lijken te zitten ondanks zijn voetafwijking, daar is hij helemaal blij mee. Op de terugweg slaapt hij.

In de middag zijn we rond het huis gebleven. Met hulp van de zeer aardig buurman (de vader van de huiseigenaar) krijgen we de tuinslang aan de praat en was ik samen methet jochiede auto. Als ik even later de kraan uit wil draaien gaat hij zelf spontaan ook nog even de auto wassen. Prachtig.

Ook met het opzetzwembad in de tuin raakt hij snel vertrouwd. Iets te naar onze mening, hij gaat over de rand hangen om in het water te spatten. Ook gooit hij graag de grote kiezelstenen uit de tuin in het water. Ik besluit een stop in de zijwand eruit te trekken. Al snel staat het nieuwe grasveld naast het zwembad compleet blank. Als de huiseigenaar er niet blij mee is geef ik ons jongetje de schuld, besluit ik. Handig hoor een kind.
Na een half uur is er nog nauwelijks water uit en begin ik me zorgen te maken dat we vanavond op het journaal komen in een item ‘nu ook wateroverlast in Oost-Europa’. Ik staak daarop mijn poging maar voor vandaag. Morgen het bad nog maar wat verder leeg laten lopen.

Na het avondeten gaat t naar bed ritueel ook weer voorspoedig. A leest al een paar dagen Dikkie Dik voor. Hij vindt vooral de kaft van het boek interessant.

Daarna houden we voor het eerst sinds we hier zijn tijd over om een uurtje televisie te kijken. Better call Saul, seizoen 2, aflevering 1.