12 juni

We gaan vandaag voor het eerst naar een restaurant, ergens halverwege tussen ons huis en het weeshuis. We lunchen daar met een kop soep. Hij vindt het moeilijk om stil te zitten maar uiteindelijk gaat het voor een eerste keer best prima. Er zijn mensen die hem kennen, waar hij vrolijk een praatje mee gaat maken. Ze spreken gebrekkig Engels (zoals de meeste Hongaren) waardoor we niet helemaal begrijpen waar ze hem van kennen, maar het heeft iets met het ziekenhuis te maken en zijn te vroeg geboren zijn.

In de middag lopen we een rondje door Sebrenica. We gaan niet naar de speeltuin, maar we kiezen voor een ronde door de wijk. J vind het prachtig want zo’n beetje bij ieder tuinhek houdt hij een meet and greet met de aanwezige waakhond. De meeste honden blijken van het type blaffende honden, dus dat gaat prima. De uitdaging is om hem vervolgens weer mee te krijgen. Af en toe komt de huiseigenaar (al dan niet met kinderen) naar het hek toe om een praatje met J te maken. De Hongaren zijn over het algemeen een sacherijnig volk, met mondhoeken die me aan iemand doen denken, maar hier lijkt dat erg mee te vallen. Wij worden vriendelijk toegeknikt. Waarschijnlijk weet het hele dorp van ons en waarom we hier zijn.

Na het rondje is het weer tijd voor eten. Ik heb in een vlaag van verstandsverbijstering zuurkool ingeslagen. Terwijl ik daar helemaal geen fan van ben. Ook ons jochie is niet helemaal te spreken over deze smaakervaring. Gelukkig eet hij daardoor bij gebrek aan alternatief wel een paar aardappels.

’s Avonds gaat hij redelijk vlot naar bed. Bij het in bad gaan, gaan we terug naar het oude ritueel. Hij vraagt één keer om zijn speeltjes maar verder gaat het weer als vanouds.

Als hij slaapt kijken wij de formule 1 race uit Canada.

13 juni

Vandaag weer een primeur. We gaan naar de Tesco supermarkt en we gaan allebei voorin zitten. Het jochie vindt het eerst even vreemd, maar al snel accepteert hij het. A moet wel zijn handje vasthouden.
In de middag besluiten we om zijn bril weer eens op te doen. Die heeft hij in zijn laatste maanden in het weeshuis gekregen omdat hij met zijn linker oog de neiging heeft om de hoek om te kijken. Het is een bril uit de serie Jampot, maar verder is er weinig mis mee. Hij moet hem één uur per dag op, maar sinds hij bij ons is weigert hij mee te werken. We hebben dat de eerste week maar zo gelaten, maar nu moet hij er weer aan geloven. Ik heb in de Tesco een paar hele coole koordjes voor aan zijn bril gekocht, met het doel de bril desnoods aan zijn flaporen vast te knopen als hij niet meewerkt. Hij stelt onze hernieuwde poging niet helemaal op prijs. Sterker nog, ik denk dat ze hem drie dorpen verder hebben horen brullen. We houden voet bij stuk en krijgen hem tot bedaren door hem een fruitdrankje te geven. Daarna gaat hij met bril op mee op zijn driewieler richting speeltuin. Het valt ons op dat hij auto’s, motoren, honden, paarden en alle andere dingen die hem zodanig afleiden dat hij spontaan de greppel in rijdt, veel eerder ziet dan anders. In de speeltuin staat een nieuwe glijbaan waar hij via een trappetje op moet komen. Dit is de eerste keer dat we hem een trap op zien lopen en eerlijk gezegd schrikken we daar nogal van. Even lijkt het dat mijn langgekoesterde wens om weer gelijkvloers te gaan wonen (Amsterdam!) toch nog uit gaat komen, maar na een paar keer krijgt hij de slag toch te pakken.
Na het rondje speeltuin is het tijd voor eten. De bami met dikke pastaslierten is een groot succes. Als J naar bed gaat ga ik nog een ronde hardlopen. Ik heb weer een nieuwe route bedacht, in de hoop dat deze langer is. Maar vreemd genoeg kom ik weer precies op 7 kilometer uit. Na nog een aflevering van Making a murderer is het ook voor ons bedtijd.