15 juni

Over 15 juni valt alleen te zeggen dat we eindelijk hebben gehoord wanneer we de kinderbescherming kunnen verwachten. Dat wordt volgende week donderdag.

16 juni

We hebben weer een middagje Miskolc gedaan. Bij een hip koffietentje heb ik een onbestemd soort koffie-thee fusion drankje naar binnen gegriezeld. We hebben ook weer een ijsje gedaan, met het idee dat we beiden een ijsje namen en J van beide kon mee eten. Het effect was natuurlijk dat hij anderhalf ijsje opheeft en wij.. ach ja.
Daarna zijn we nog even naar het treinstation geweest. Hij is erg onder de indruk van het zo dichtbij zien van treinen. En wij hebben alvast wat voorinformatie gehaald voor ons uitstapje naar Boedapest, ergens in de komende weken. Als het tenminste iets koeler wordt, voor volgende week is 36 graden voorspeld.

Aan het eind van de middag skypen we met mijn ouders. Waar hij twee dagen terug teleurgesteld was dat er geen hond in beeld kwam, wat maar net werd goedgemaakt door af en toe een speelgoedambulance voorbij te zien komen, was hij nu teleurgesteld dat er een hond in beeld kwam in plaats van een ambulance. Kortom, al die oude mensen zijn nog één pot nat voor hem.

Voor het avondeten hebben we een ovenschotel van zoete aardappelblokjes en pastinaak gemaakt. Lekker want zoet denken we. J denkt er heel anders over. Met het danoontje in het vooruitzicht krijgen we hem aan het eten. Als de laatste hap die we hem voeren drie keer ge herkauwd wordt voor hij met een slok limonade naar beneden gaat, dringt tot ons door dat hij het echt niet lekker vindt en krijgt hij alsnog zijn danoontje

17 juni

Vandaag is er vooral iets leuks voor mezelf te melden. In de ochtend zijn we naar de Auchan supermarkt geweest, maar dat is helemaal niet interessant, behalve dan dat ze mijn geliefde speculoos blijken te hebben. Dat hoeft dus niet uit Nederland opgestuurd te worden.

In de middag gaan we naar de speeltuin. Al sinds ons jochie bij ons is, gaan we om de dag naar die speeltuin, en verbazen we ons dat er werklui aan de slag zijn die we ervan verdenken dat ze alleen iets doen als wij er zijn. Wonderbaarlijk genoeg zijn het er een stuk of vijf die ogenschijnlijk met zijn vijven werk doen wat in Nederland één vakman in een dag klaar heeft. En zij zijn er al een week. Zo ver is het communisme dus nog niet weg. Uiteraard gaan we er voor ons kind naartoe maar ook ik heb zo mijn doelen in die speeltuin. Er staat een stellage van rekstokken op verschillende hoogtes, die duidelijk bedoeld is voor de kinderen en niet voor een man van tweeëntachtig kilo schoon aan de haak. Toch kan die man (ik) de verleiding niet weerstaan. En zo hangt er al een paar weken om de dag een sneue, pimpelpaars aanlopende midden-veertiger aan de gevaarlijk krakende rekstokken, zichzelf wanhopig proberend op te trekken tot boven de rekstokstang (of hoe je zo’n ding ook noemt). Op een goede dag lukt het me om in ieder geval tot mijn wenkbrauwen boven die stang uit te komen. Op de vele minder goede dagen hang ik er een beetje aan te bungelen en zeg dan vol trots tegen A dat ik tien seconden aan de stok kan blijven hangen. Wat zij -opbouwend als ze is - dan altijd direct steunt met een opbeurende ‘dat waren geen tien seconden’. Of door het maken van een foto waarop ik hangend aan de stok een gezicht trek alsof ik in mijn broek schijt.

Vandaag wachtte me echter een grote verrassing in de speeltuin. De kuiltjes met grind die ons al weken lagen aan te kijken waar de werkmannen iets mee gingen doen, waren voorzien van nieuwe speeltoestellen. En wat voor speeltoestellen. Heuse fitnessapparaten die nu eens niet bedoeld waren voor kinderen. Mijn theorie is dat iemand van de gemeente mijn gespartel heeft aangezien en vervolgens heeft besloten om per decreet de definitie van speeltoestellen op te rekken naar de apparatuur die me nu blinkend ligt op te wachten. Als een koe die voor het eerst weer gras ziet stort ik me op de apparaten. Verderop is een jongen van een jaar of zestien bezig bij de rekstokken. Hij trekt zich tien keer tot aan zijn tepels tot boven de rekstok uit. En doet een driedubbele achterwaartse salto. Maar dat maakt mij niet meer uit. Ik heb een nieuwe uitdaging.

Die avond kook ik (diepvriespizza)en lukt het me ook nog eens om voor het eerst sinds we hier zijn negen kilometer hard te lopen. I am the man. Yeah.