Vanochtend is ons jochie al vroeg wakker. Qua timing is dat niet heel gelukkig, gisteren zijn we te laat naar bed gegaan en besloot A toen ik net in slaap viel de oorlog te verklaren aan de vliegbeesten die erg aanwezig zijn in ons huis en omdat we met de deur open slapen inmiddels ook de weg naar de slaapkamer hebben gevonden. Over het algemeen is het geen steekspul maar heel fijn is het toch ook weer niet.

Misschien heeft het jochie wel een voorgevoel van wat er gaat komen vandaag. En dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen. Maar het heeft wel als effect dat ik in slaap sukkel terwijl A gaat douchen en niet door heb dat onze inboorling een compleet pak luiers demonteert en voor de zoveelste keer een complete verpakking babydoekjes leegtrekt en door zijn kamer verspreidt. En vervolgens dat ik die ochtend als een zombie door de lokale Tesco loopen bij terugkeer onze kliko omver rij.

Een middagdutje doet gelukkig wonderen, ook al is de kleine ook nu weer veel te snel wakker. Het is ook enorm warm vandaag, dat zal niet meehelpen.

Maar goed, even na half 3 staan onze begeleidster en twee mensen van de plaatselijke kinderbescherming op de stoep. Eentje hebben we in het weeshuis al eens ontmoet. Ze willen het huis zien, stellen wat vragen en observeren ondertussen nauwlettend hoe het met ons nu nog bruikleenkind gaat. Die gaat door met de ontdekkingsreis waar hij de afgelopen weken mee is begonnen en de dames (natuurlijk zijn het dames) hebben grote handtassen bij zich die uitvoerig geïnspecteerd moeten worden. De gebruikelijke dingen worden eruit gehaald: zakdoekjes, tampons, een vibrator, niets om je voor te schamen.

Na enige tijd gaat hij weer op andere plekken in het huis ondeugend doen. Op een bepaald moment wordt het wel heel erg stil. Ineens bedenken we dat we het grote broodmes in de keuken niet opgeborgen hebben. Alsof ik gestoken word sta ik op en ren naar de keuken. Maar het is te laat. Hij heeft het mes te pakken gekregen. Ongelofelijk hoeveel bloed er uit zo’n klein mannetje kan spuiten. Ik denk niet dat we de borg voor het huis nog terug gaan krijgen, probeer ik er maar een grapje van te maken. Maar de dames zien er de humor niet van in.

In werkelijkheid gaat het natuurlijk gewoon prima. We hebben een gesprek van ongeveer een uur. Ons jochie wordt ook op de man af gevraagd of hij het naar zijn zin heeft bij ons. Igem is gelukkig zijn antwoord.
Dan is het bezoek afgelopen. We krijgen te horen dat ze het niet nodig vinden om nog een keer bij ons langs te komen, wat betekent dat het enige formele moment dat nog rest ons bezoek aan de voogdijraad op 5 juli zal zijn. We kunnen langzaam aan de thuisreis gaan plannen.