28 juni

Vandaag moet voor mij het hoogtepunt van de reis worden. We gaan eindelijk naar Boedapest. 20 jaar terug was ik er voor het eerst en laatst. In de jaren 90 heb ik meerdere reizen naar Oost-Europa gemaakt. Er heerste daar toen een enthousiaste sfeer van willen, in plaats van het sacherijnige moeten in de maatschappij waar ik in was opgegroeid. Boedapest was achteraf de laatste van mijn reizen die kant op. Samen met een (nog altijd) goede vriend ben ik er met de trein naartoe gegaan. De eerste week hebben we een uitgewoond appartement gehuurd samen met een oudere man van een jaar of 35, die we onderweg waren tegengekomen. Wat me nog het meest is bijgebleven van dat appartement is de lucht van het vaatdoekje dat al sinds het verdwijnen van het ijzeren gordijn in de keuken lag. Daar rook het hele appartement naar. En de vage club aan de overkant van de straat waarvan we gedurende de week steeds meer het vermoeden kregen dat het een sexclub was. Na die week hebben we nog een paar dagen in een hostel gezeten dat de rest van het jaar dienst deed als studentenhuis, maar waar in de zomer alle studenten werden uitgejaagd om het te kunnen verhuren aan toeristen. Ik herinner me Boedapest als een vervuilde, grungy stad die precies paste bij wat ik mooi vond in die tijd.

Een half leven later ben ik weer terug. We gaan er met de trein naartoe, wat bedoeld is om te testen of ons jongetje tegen het treinreizen kan. Dat blijkt het geval en is helaas meteen ook het enige positieve aan de trip. In mijn enthousiasme om weer terug te zijn plan ik een veel te grote route door de stad. Die tot overmaat van ramp ook nog vooral langs de Donau kade loopt (bestaande uit een drukke doorgaande weg en schreeuwerige reclames voor de lokale rondvaartboten die ieder uitzicht op de mooie bruggen blokkeren). En een terugweg die via de voetgangerszone leidt die vol troosteloze souvenirwinkels zit. Er blijft geen tijd over om met een kopje koffie of een biertje op een sfeervol terras te zitten, maar die komen we ook niet tegen. Het leukste is nog een soort gaarkeuken waar we bij toeval tegenaan lopen en waar we voor 1,50 per persoon uitgebreid lunchen. Dat is dan ook het enige dat lijkt op het oude Boedapest uit mijn herinnering. Als in de laatste fase van de wandeling ons jongetje de lange zit in de buggy zat is en het op een brullen zet (voor een overvol terras) heb ik het helemaal gehad. We eten in een Burger King en lopen terug naar het treinstation. Waar de trein voor onze neus wegrijdt. Als we er daarna in de trein bij de kaartcontrole achter komen dat ons een enkele reis is verkocht (ondanks het navragen, zelfs nog aan de conducteur op de heenweg of we retourtickets hebben) ben ik in staat iemand te vermoorden.

Om half 11 zijn we thuis. Ons jochie is de hele terugreis wakker gebleven.