Een van de belangrijkste dingen die je met een net aangeschaft adoptiekind moet doen, is hechten. Dat is een van de redenen dat we nu vijf weken in de middle of fucking nowhere met het jochie door moeten brengen voor we hem mee naar huis mogen nemen. En dat we zijn geïndoctrineerd dat we de eerste tien weken na thuiskomst geen vreemden in huis mogen toelaten. En dat als we er zelf op uitgaan en het jochie doet zich zeer, opa’s, oma’s en ander familiespul op straffe des doods niet als eerste naar hem toe mogen gaan om hem te troosten. Alleen bij acuut levensgevaar geldt een uitzondering.
Over het algemeen geldt dat hoe ouder het kind, hoe moeilijker de hechting is. Simpelweg omdat het kind al veel verzorgers (en soms ook meerdere leefsituaties) heeft meegemaakt en jij voor hem de volgende in die lange rij bent.

Ons jochie lijkt ons vanaf dag 1 al geaccepteerd te hebben als zijn nieuwe ouders. Vanaf het begin worden wij door hem apuka en anuka (koosnaampjes voor pappa en mamma) genoemd. Daarmee weten we niet of hij het concept pappa en mamma echt snapt, maar het is in ieder geval een goed eerste teken. Een ander goed teken is dat hij meteen wilde dat wij degenen waren die hem in het weeshuis wasten en verschoonden, en niet meer de verzorgers daar. Zodat ik voor het eerstvan mijn leven nu dagelijks de ballen van een andere man aanraak.En dat we bij hem aan tafel moesten gaan zitten als hij daar ging eten. En o ja, optillen, dat moeten we vanaf dag één graag en vaak.
Wat die week in het weeshuis nog wel moeilijk was, was dat er in het weeshuis ook veel andere lieve kindjes waren die aandacht wilden. Dat mag je dan uiteraard wel geven maar wel met mate. En ik kan je zeggen dat het heel moeilijk is om een vierjarig meisje dat met opgeheven armen naar je toe komt om ook opgetild te worden, af te wijzen. Maar toch moet het.

Vanaf het moment dat we naar ‘huis’ zijn gegaan, is het jochie helemaal op ons aangewezen. Lullig gezegd, hij heeft geen keuze. Maar dat maakt het best lastig om te beoordelen of er sprake is van echte hechting. Toch zijn er goede tekenen. Hij wil veel knuffelen en nog steeds veel opgetild worden. Als een van ons een spelletje met hem doet wat hij toch iets te eng vindt, zoekt hij bescherming bij de ander. En verder probeert hij voortdurend uit wat we doen als hij van ons wegloopt. Dat is best een lastige, want aan de ene kant wil je hem het signaal geven dat je hem vertrouwt als hij de deur uitloopt (hij kan toch niet van ons terrein af), aan de andere kant wil je hem ook graag bevestigen dat je hem niet kwijt wilt. Grappig is dat hij vervolgens als hij eenmaal buiten is, iedere minuut even om de hoek komt kijken of we er nog zijn.

Een goed signaal of hij echt specifiek aan ons aan het hechten is, is als er andere volwassenen in de buurt zijn. We lopen vaak een rondje door het dorp en dan heeft hij heel veel praatjes tegen de volwassenen die we tegenkomen. Aangezien we geen politie aan de deur hebben gehad nemen we maar aan dat hij niet tegen die mensen zegt ‘help ik ben ontvoerd’. We horen hem regelmatig Anuka en Apuka in het verhaal zeggen, waar we van maar van maken dat hij vertelt dat wij zijn nieuwe mamma en pappa zijn. Na die praatjes loopt hij ook altijd weer met ons mee. Alleen zijn hechting aan de tweehonderd hondjes in het dorp is mogelijk nog wat sterker dan aan ons.

Een goede test laatst was dat hij tijdens een wandeling van ons wegrende, achteromkijkend of we achter hem aan kwamen. Dat deden we uiteraard, waarna hij, nadat we hem weer terug bij zijn driewieler zetten, schaterlachend het spelletje herhaalde.

Tot we vlakbij ons huis waren, en we - toen hij wegrende - ons terrein opliepen en het hek achter ons sloten. Toen wist hij niet hoe snel hij naar ons terug moest rennen. We hebben hem toen toch maar weer binnengelaten.

De ultieme test hebben we gisterenavond gedaan. We hebben hem in de auto gezet en zijn naar een bos hier in de buurt gereden. We hebben hem een laatste knuffel, wat biscuitjes en een pakje sap gegeven en zijn toen zonder hem terug naar huis gereden. Eerlijk gezegd waren we er niet gerust op, maar toen we vanochtend wakker werden, stond hij weer keurig voor het tuinhek op ons te wachten.

Het lijkt dus wel goed te zitten met de hechting.