29 juni

De day after ben ik nog steeds een beetje katerig na Boedapest. Ons jochie – die toch heftig slaap tekort moet zijn gekomen – is echter in een goede bui. We doen boodschappen, gaan voor het eerst in ruim een week weer naar de speeltuin en dat is het wel zo’n beetje. We hebben een boeiend leven hier.

De dag daarna gaan we naar Miskolc. We hebben een paar winkels die we willen bezoeken. Ik heb vorige week een mouwloos T-shirt gekocht (een diepte investering van 5 euro) die erg strak om mijn net niet strakke buik blijkt te zitten. Omdat ik hem verder wel mooi vind wil ik een maatje groter kopen. Aldus geschied. Belangrijker is het volgende dat we aan willen schaffen. De kleine heeft bij zijn afscheid van het weeshuis een paraplu gehad van zijn vaste begeleidster, wat veel emotie bij hem opriep. Alleen… een driejarige kan nog niet heel goed met zo’n ding omgaan. Dus nadat hij al een keer of drie binnenste buiten was gekeerd en zo’n beetje de helft van de stof los om het geraamte hing, hebben we de plu maar verstopt en het plan opgevat om een duplicaat te zoeken en hem het origineel later te geven als hij hem echt op waarde kan schatten. In een drogisterij in het centrum hebben we ongeveer dezelfde gezien. Alleen die was vorige week gesloten. Nu willen we opnieuw kijken. Ook nu blijkt hij dicht te zijn, maar onderweg hebben we gezien dat er een zelfde winkel in een winkelcentrum aan de rand van de stad zit. Voor we daarheen gaan eten we in het centrum een kürtoskalásc, een soort brooddeeg wat we mensen in Boedapest gevuld met ijs hebben zien eten. We hebben alleen een totale spraakverwarring met de mevrouw achter de toonbank, het blijkt dat ze wel de omhulsels maar niet het ijs verkoopt. Daarna drinken we koffie bij Kaffee Frei, ons vaste koffietentje inmiddels.
Op de terugweg slagen we voor de paraplu. We kopen er meteen maar twee. Daar moet hij zeker een week mee vooruit kunnen. Even ben ik bang dat hij in paniek zal raken als wij hem een paraplu overhandigen, maar dat valt mee. Hij is er blij mee. Misschien hoopt hij wel dat hij nu van ons af is…

1 juli

Dit is alweer de derde maand dat we in Oost-Hongarije zitten. Veel is over vandaag niet te melden. Hooguit dat mijn gisteren aangeschafte maat grotere mouwloze shirt geen succes is. Ook deze is zo strak dat ik verdacht veel lijk op ‘the only gay in the village’ uit Little Britain. Het enige verschil met de maat kleiner is dat mijn borsten hierin iets mooier lijken uit te komen. Enigszins beschaamd loop ik erin door de Tesco.

Na de boodschappen gaan we naar de speeltuin, begroeten weer alle goedgezinde buurthonden en eten een ijsje bij de lokale ijsboer.Een van de honden is wel erg blij als hij Jakob ziet.Gelukkig heeft Jakob datsoort dingennog niet door. Sterker nog hij probeert hem te aaien.

2 juli

Vandaag gaan we naar het zwembad in Miskolctapolca, waar vorige week geen tijd voor was. Het is een mooi zwembad, deels gebouwd in een grot in de heuvels. Voor onze jongen zijn eerste ervaring met een zwembad, en hij vindt het geweldig. Tegen een Hongaars echtpaar met kind die voor de verandering wat Engels spreken vertelt hij dat hij morgen weer wil gaan. Ook leren we door de vertaling dat hij bang is dat hij opgegeten wordt door honden. En wij maar denken dat hij ze leuk vindt.
In het zwembad eten we de meest smakeloze patat gyros allertijden. Daarna rijden we naar huis. Het verzoeknummer van onze zoon (police encounters van ffs) negeren we. Hij zal naar Radiohead luisteren vandaag. Gelukkig geeft hij het snel op en gaat hij over op ‘we zijn er, we zijn er’. Het bijna en nog niet helemaal beginnen ook (onverstaanbaar) toegevoegd te worden. Naast ‘even wachten… pizza’ en ‘kijken niet kopen’ behoort dit inmiddels tot zijn abn.

Na thuiskomst skypen we met de schoonouders.

3 juli

Verstappen wordt 2^e in een Formule 1 race. En IJsland wordt uitgeschakeld op het EK. En hier gebeurt geen fuck. O ja, we lunchen in het restaurant waar we al eerder een keer hebben geluncht. Boeien…

4 juli

Gisterenavond heeft A de spullen bij elkaar gezocht voor de grote dag van dinsdag, als we naar de voogdijraad gaan voor de definitieve toestemming voor de adoptie. Dat is prima gelukt maar daarbij stuitte ze op het meest recente apk rapport van het joch wat we in het weeshuis hebben meegekregen en nog niet hadden bekeken. Dat wijkt zacht uitgedrukt nogal af van de eerdere rapporten. Het jochie zou qua ontwikkeling ver achterlopen en een IQ hebben waarmee hij Bonnie StClaire en Kelly maar ternauwernood zou verslaan. Het strookt niet met onze ervaringen tot nu toe maar leidt vooral bij A tot de nodige onrust. Onze arme jongen zit als gevolg daarvan een groot deel van de dag puzzels te maken. Pas als hij een Ravensburger van 2000 stukken heeft voltooid en het alfabet achterstevoren op kan boeren lijkt A er weer enigszins gerust op. En o ja, ik mag er weer even zelf op uit. Ik ga naar de bouwmarkt en de lokale Ford dealer. Dat was het wel weer.