Foute kinderliedjes, deel 1

De wielen van de bus gaan rond en rond

Rond en rond

Rond en rond

De wielen van de bus gaan rond en rond

Als de bus gaat rijden

De deuren van de bus gaan open en dicht

Open en dicht

Open en dicht

De wielen van de bus gaan open en dicht

Als de bus gaat rijden

De mensen in de bus gaan op en neer

Op en neer

Op en neer

De mensen in de bus gaan op en neer

Als de bus gaat rijden

De Palestijnse jongen blaast zich op

Blaast zich op

Blaast zich op

De Palestijnse jongen blaast zich op

Als de bus gaat rijden

De ledematen vliegen in het rond

In het rond

In het rond

De ledematen vliegen in het rond

Als de bus ontploft

De Orthodoxe joden ruimen op

Ruimen op

Ruimen op

De Orthodoxe joden ruimen op

Als de bus ontploft is

No sleep till....????

In de ochtend zijn we weer naar de Auchon supermarkt geweest. Naast de gebruikelijke spullen twee extra paar schoentjes gekocht en een buggy voor meneer, die hij als een prettig nieuw vervoermiddel direct accepteert. Dat vergroot de kans op wat meer en langere uitstapjes in de komende weken hier.

Maar vandaag nog niet, want aan het begin van de middag begint het te donderen en te bliksemen. Dat duurt tot na het middagslaapje van onze telg. Als het droog is hebben we de dringende behoefte om er nog even uit te gaan. Het wordt een rondje Miskolc. We lopen door de winkelstraat en in één van de zijstraten is een heus podium opgebouwd waar J zijn eerste rockconcert ziet. Na een half nummer heeft hij genoeg gezien en gaan we op een terras om de hoek aan de koffie.

’s Avonds tijdens het eten besluiten we voor het eerst echt in te grijpen. Hij blijft maar van tafel lopen en maakt een spelletje van het weigeren van eten. Vervolgens wil hij wel zijn danoontje. We zetten hem vast op de kinderstoel en weten hem duidelijk te maken dat hij eerst zijn normale eten op moet eten voor hij zijn toetje krijgt. Dat leidt tot zeer veel gekrijs maar uiteindelijk ook tot acceptatie. Eten en danoontje gaan er vervolgens prima in.

Daarna lijkt het naar bed gaan ook weer soepel te gaan, tot hij na een uur begint te muiten. Ik kruip bij hem en krijg hem na een woede aanval (van zijn kant) toch rustig. Het is dan inmiddels half 10. Er is nog net tijd om een serie te kijken.

De volgende ochtend worden we om half 8 wakker. J roept ons vanuit zijn bed. Als we terug roepen duurt het niet lang voor hij binnenkomt. Na het gebruikelijke spelletje met de lichtknopjes staan we op. In de ochtend laten we hem wat foto’s zien van ons huis en de pleegkids. Echt doordringen doet het niet maar dat hoeft ook nog niet.

Na het middageten en slaapje gaan we naar Lilleführer, een plaatsje net buiten Miskolc. Daar maakt het jochie kennis met het fenomeen trein. We maken een tochtje met een klassieke trein naar een gehucht verderop. En terug. Hij vindt het leuk maar ook een beetje spannend. Erg veel wijzer over het beste vervoermiddel voor onze terugreis over een maand worden we niet, maar we gaan nog verder op onderzoek uit. Morgen gaan we zweefvliegen (grapje).
Ook die avond gaat het slapen weer lastig. Dat hij aan tafel moet eten voor hij zijn toetje krijgt, heeft hij wel goed onthouden. We beginnen serieus te overwegen om het middagdutje te skippen. Eens kijken of dat effect heeft.

De dag erna durven we dat echter nog niet aan. Na de boodschappen leggen we hem wel wat vroeger op bed en maken we hem na een uurtje alweer wakker. Op een middagwandeling naar de speeltuin na doen we verder weinig. ’s Avonds laten we hem wat langer in bad, in de hoop dat hij daarvan wat rozig wordt. Dat loopt niet helemaal goed. We hebben wat speeltjes in het bad gelegd zodat hij zich daar wat langer kan vermaken, maar als we hem daarna willen wassen weigert hij. En als we hem daarna uit het bad halen krijgt hij een woedeaanval zoals we nog niet eerder bij hem hebben gezien. Het lijkt erop dat hij niet kan handelen dat spelen en wassen vermengd wordt. We schikken er een beetje van, hij lijkt wel autistisch zoals hij reageert. Met moeite krijgen we hem in zijn pyjama. Pas op schoot op de bank, met hulp een filmpje van Kikker (Béka) en de formule 1 training wordt hij rustig. Als hij naar bed gaat horen we hem een uur etteren. Dit keer negeren we het. Dan wordt het stil.

Excorist gezocht

Er zijn weer een paar dagen voorbij. De eerste dag rommelen we in de ochtend rond het huis, ’s middags na de lunch lopen we naar het speeltuintje. Het jochie durft ineens dingen die hij twee dagen terug nog niet durfde: samen met ons op de wip, en hij klimt met wat hulp op het klimrek. Hij voelt zich duidelijk steeds meer vertrouwd. Op de terugweg kopen we een ijsje. Het leidt weer tot een indrukwekkende knoeiboel.

Daarna een primeur. We hebben een klein opblaaszwembad gekocht dat we installeren en hem in zetten met een gietertje. Hij heeft het prima naar zijn zin. Daarna skypen we met mijn ouders, dat gaat leuk. De kutya (hond) wordt ook getoond en is meteen een hit. Hij gaat zelf zijn eigen hondje halen en de skype mag niet afgesloten worden voor de teckel nog een keer in beeld komt.

Het avondeten gaat ook geweldig. Hij blijkt gek op mais. En het danoontje dat we als toetje hebben gekocht wordt nog meer gewaardeerd dan het ijsje van vanmiddag. En daarna eet hij nog verder aan het mais dat nog in de pan zit.

’s Avonds gaat A hardlopen en kijken we Making a murderer. We zijn het er over eens dat de avonden toch wel erg snel voorbij zijn.

De volgende dag gaan we ’s ochtends weer naar de supermarkt. J gaat zonder probleem mee. Na afloop is hij wel wat baldadig. Tijdens de lunch doet hij alles wat niet mag. Als hij naar bed is hebben we weer even rust. En voer ik een Armeense genocide uit op de teruggekeerde mierenplaag. De mieren zijn dolblij met onze driejarige huisgenoot.

In de middag blijven we bij het huis. J speelt weer in het zwembadje en wij zitten in de zon te lezen. Een relaxte middag. Zo richting de avond begint het jongetje echter steeds baldadiger te worden. Tijdens het avondeten blinkt hij uit in dingen doen die niet mogen. Dat gaat door nadat we hem naar bed brengen. In plaats van te slapen gaan hij in de weer met de lichtschakelaar. We besluiten hem te negeren tot we ineens een flink kabaal uit de kamer horen. Hij blijkt een lade uit een nachtkastje getrokken te hebben. Nadat we hem weer in zijn bed hebben gelegd gaat het licht nog een paar keer aan en uit. Het is lastig om te duiden waar dit gedrag vandaan komt. Het lukt niet om hem rustig te krijgen. Hij heeft zijn luier volgescheten maar ook na het verversen daarvan blijft hij zo druk dat we ieder moment verwachten dat hij zijn hoofd 360 graden gaat draaien en groene drap gaat kotsen. Uiteindelijk halen we hem maar uit bed. Toevallig appt onze begeleider. We vragen haar om tips. Haar advies is om hem terug in bed te leggen en liedjes te zingen. Paradise city heeft geen effect, maar evergreens als ‘ik heb een toe toe toeter op mijn waterscooter’ doen het wel. Onverwacht snel gaan toch zijn oogjes dicht. En daarna de onze ook.

De dag erna is weer een dag zoals alle voorgaande. Speeltuin, ijsje, badje. Ook die avond heeft hij moeite met in slaap vallen. Maar om half 9 lukt het toch echt. Zo kabbelen we rustig verder. O ja we krijgen die dag nog een pakketje met vlokken en hagelslag uit Nederland, dat in dank door onze kruimel wordt ontvangen.

Samen de auto wassen

Vanochtend zijn we voor het eerst weer met zijn drieën met de auto op stap gegaan. Het leidde tot een enorme huilbui vooraf, waarschijnlijk dacht hij dat we hem terug gingen brengen. Ook in de auto sluit hij zich af. Wel houdt hij de hele weg mijn hand vast. Nadat we stoppen bij de supermarkt is er weer even paniek, maar eenmaal in het winkelwagentje is hij op zijn gemak.Al snelwordt het een echte peuter, die wil helpen om het wagentje te duwen en overal aanzit waar hij niet aan mag komen. Hij krijgt nieuwe schoenen die goed lijken te zitten ondanks zijn voetafwijking, daar is hij helemaal blij mee. Op de terugweg slaapt hij.

In de middag zijn we rond het huis gebleven. Met hulp van de zeer aardig buurman (de vader van de huiseigenaar) krijgen we de tuinslang aan de praat en was ik samen methet jochiede auto. Als ik even later de kraan uit wil draaien gaat hij zelf spontaan ook nog even de auto wassen. Prachtig.

Ook met het opzetzwembad in de tuin raakt hij snel vertrouwd. Iets te naar onze mening, hij gaat over de rand hangen om in het water te spatten. Ook gooit hij graag de grote kiezelstenen uit de tuin in het water. Ik besluit een stop in de zijwand eruit te trekken. Al snel staat het nieuwe grasveld naast het zwembad compleet blank. Als de huiseigenaar er niet blij mee is geef ik ons jongetje de schuld, besluit ik. Handig hoor een kind.
Na een half uur is er nog nauwelijks water uit en begin ik me zorgen te maken dat we vanavond op het journaal komen in een item ‘nu ook wateroverlast in Oost-Europa’. Ik staak daarop mijn poging maar voor vandaag. Morgen het bad nog maar wat verder leeg laten lopen.

Na het avondeten gaat t naar bed ritueel ook weer voorspoedig. A leest al een paar dagen Dikkie Dik voor. Hij vindt vooral de kaft van het boek interessant.

Daarna houden we voor het eerst sinds we hier zijn tijd over om een uurtje televisie te kijken. Better call Saul, seizoen 2, aflevering 1.

Of je stopt de stekker erin

Om zes uur horen we gemurmel uit de slaapkamer aan de overkant. Het is mijn beurt, hebben we gisteren democratisch besloten, dus ik strompel uit bed en wankel naar de andere kant van de gang. Daar ligt een blij lachend jongetje me op te wachten. Ik aai hem over zijn bol, zeg wat dingen tegen hem die hij niet verstaat, hij zegt wat dingen terug die ik niet versta, en dan ga weer terug naar mijn bed. De verwachte huilbui als ik de kamer verlaat, blijft uit. Als om 8 uur de wekker gaat, gaan we maar eens bij hem kijken. Hij ligt ons klaarwakker in alle rust op te wachten. Als we hem meenemen naar ons bed, is hij weer een nieuwe ervaring rijker. Hij zit onwennig tussen ons in om zich heen te kijken. Je hoort hem denken, is dit nou dat incest waar ik zoveel over heb gehoord? We besluiten het knuffelmoment kort te houden en staan op. A blijkt overigens vannacht wel drie kwartier bij hem te hebben doorgebracht omdat hij ’s nachts wat benauwde geluiden maakte. Hij lag toen in diepe slaap gedesoriënteerd onder zijn kussen.
Na opstaan gaat hij door met waar hij gisteren mee bezig was, het verkennen van het huis. Ik moet hem optillen en door de kamer dragen zodat hij alle lichtknopjes kan uitproberen. Ook het aan- en uitzetten van de vaatwasser (die leuke piepgeluidjes maakt) is een succesnummer. De vaat van gisteren wordt vandaag uiteindelijk vier keer gewassen. We rommelen wat in en rond het huis, J gaat als een volleerde Max Verstappen op zijn loopmotor door de tuin, en hij wil met me een rondje rond ons huis lopen. Hem boven het zwembad laten bungelen vindt hij geweldig, hij kan er geen genoeg van krijgen.
Na de lunch is het tijd voor zijn middagdutje. Voor ons tijd om de mierenplaag die ons huis teistert te termineren, en contact te zoeken met de huisbaas omdat de wifi sinds gisteren niet meer werkt. Dat blijkt eenvoudig op te lossen. Een niet verder bij naam te noemen drie jarig jochie heeft de aan-uit knop ingedrukt.
Als hij weer wakker is maken we een wandeling (hij op zijn driewieler) naar de speeltuin. Onderweg ziet hij weer van alles wat hij nog nooit van dichtbij heeft gezien. Een vrachtauto, een paard met wagen, een paard zonder wagen. Uiteraard moet van alle geparkeerde auto’s onderweg ook getest worden of ze open gaan. De meeste dingen in de speeltuin vindt hij nog wat eng. De wipkip en de glijbaan zijn wel een succes. Ook de fles water van de lokale hangjongeren vindt hij interessant. Ik probeer stoer te doen door aan een rekstok te gaan hangen en me als een volleerde yuri van gelder op te trekken en kom tot de conclusie dat zelfs de paralympics te hoog gegrepen voor me zullen zijn.
Dan wandelen we terug naar huis en maken onderweg weer een stop voor een ijsje, net als gisteren. Hij wordt al aardig bedreven in het ijs-eten. Alleen jammer dat hij na een tijdje besluit de onderkant van het hoorntje weg te happen, waarna kordaat ingrijpen van apuka (pappa) een aardbeienijs-lekkage voorkomt.
Als we terug zijn skypen we met de wederzijdse ouders. Bij de schoonouders zijn de pleegkids te logeren dietijdensde paar minutenskypen zo’n beetje iedere gedragsregel die J heeft geleerd weten te overtreden. Na afloop loopt hij dan ook het tuinmeubilair om te gooien. En maakt de brandschone vaat nog maar een rondje in de vaatwasser. Dat wordt nog wat.
Voor het avondeten hebben we voor een typische Hollandse agv maaltijd gekozen. In tegenstelling tot de pleegkinders is hij geen fan van broccoli. De aardappeltjes en gehaktballen gaan er spelenderwijs wel in.
Dan is het weer tijd voor bad en bed. Dat gaat beide heel soepel. Zijn dag zit er weer op. De mijne, na een rondje hardlopen onder het genot van 345 ingeslikte vliegbeesten, ook.

Afscheid en een nieuw begin

We hebben net de eerste dag met zijn drieën achter de rug. En het jochie heeft het geweldig gedaan, helemaal als je bedenkt wat hij vandaag allemaal heeft meegemaakt. Eerst het afscheid nemen van zijn vertrouwde omgeving, vriendinnetje en lievelingsbegeleidster. Toen zij hem het cadeautje gaf wat ze hem altijd had beloofd te geven als hij weg zou gaan, drong het ineens in alle hevigheid tot hem door wat er vandaag te gebeuren stond. Toen hij weer een beetje getroost was, werd er nog een laatste liedje gezongen in een kringetje, handjes vasthoudend met de begeleidster, zijn vriendinnetje en een meisje van hooguit twee dat ons de afgelopen dagen als een schaduw heeft achtervolgd.We laten een tas vol stroopwafels achter die we op advies van de stichting hebben meegenomen. Waarschijnlijk zijn ze die ene dag dat ze met 30 graden in de auto hebben gestaan tot één grote klont versmolten, maar dat zullen wij nooit weten.

WIj gaan nog even weg om de laatste papieren mee te krijgen van de leiding van het huis. Alle rapporten en onderhoudsboekjes zijn aanwezig. Echt heel goed gedocumenteerd. Als je Hongaars kunt lezen. Als we terugkomen van het gesprek, mogen we niet meer terug naar de zaal. De begeleidster komt hem brengen, anders is het te zwaar voor zijn vriendinnetje. In de centrale speelruimte nemen we onze toekomstige zoon van haar over. Ook zij heeft het moeilijk. Nu moet hij toch echt de auto in. Dat gaat soepeler dan verwacht. Ik moet van hem naast hem op de achterbank komen zitten. Als we op de grote weg zijn stopt hij met huilen.

Een half uurtje later zijn we thuis. Onze begeleidster is meegekomen en praat in het Hongaars tegen hem zodat hij beter begrijpt wat er allemaal gebeurt. Als zij weggaat staan we er alleen voor, met een jongetje van drie wiens taal we niet spreken. Maar het gaat goed. Hij is zoals we hadden verwacht erg nieuwsgierig, alle lades van alle kasten worden opengedaan. Hij weet zelfs spullen te vinden die wij niet wisten dat in het huis aanwezig waren. Handig.En de gisteren gekochte driewieler is een groot succes. Na de lunch komt het eerste lastige moment als we hem zijn middagslaapje willen laten doen. Hij is wat huilerig maar als we bij hem op zijn kamer blijven valt hij toch echt in slaap. Als hij weer wakker is, gaan we met hem en zijn driewieler een wandeling maken naar de lokale buurtsuper. Die blijkt niet te hebben wat we nog nodig hebben, maar het is leuk om er even uit te zijn. Hij is vol van de nieuwe indrukken die hij opdoet. Helemaal als we op de terugweg stoppen voor een ijsje. Dat heeft hij duidelijk nog nooit gegeten.
Als we terug zijn gaat hij door met rommelen en kennismaken met het huis. Hij vindt het leuk om uit te proberen of we hem zelf naar buiten laten gaan, en als we koffie drinken op de veranda, of we hem zelf naar binnen laten gaan. We laten het allemaal toe, en het gaat goed.
Daarna kijkt hij voor het eerst van zijn leven tv. Dikkie Dik. Hij vindt het geweldig.
Daarna eten we avondeten. Gelukkig hebben we nog een tomatenprutje over van de spaghetti van eerder in de week, want de Uncle Benz curry met cocos blijkt niet zo mild als ik had ingeschat. Zelfs bij ons slaan de vlammen uit de bek. De rijst met tomatenprut gaat er goed in bij het joch.
Als het daarna het moment voor bad is aangebroken, begint hij ineens keihard te huilen. De google translate app is niet berekend op een huilend driejarig jongetje, dus we komen er niet achter wat er aan de hand is. We denken dat het ermee te maken heeft dat we de afgelopen dagen na het hem in bad stoppen zijn weggegaan, en hij nu ook denkt dat we hem in steek zullen laten. Als we na het badje nog even met hem op de bank gaan zitten, wordt hij inderdaad weer rustiger. Alleen de shortama (een pyama met korte broek en korte mouwen, zo leer ik ook weer eens wat) wordt ter plekke afgekeurd. Hij gaat demonstratief zijn sokken en lange broek weer aantrekken. Dan maar een joggingbroek als pyamabroek.
Hij laat zich verder zonder problemen naar bed brengen. Ik blijf op zijn kamer terwijl A weggaat om boodschappen te doen. Na een tijdje ga ik de kamer uit. Shit, te vroeg, hij is nog wakker. Als ik hem weer getroost heb zie ik zijn oogjes langzaam dichtvallen. Op handen en voeten sluip ik achteruit de kamer uit. De eerste dag zit er nu echt op.

Hoe krijg je een Roma in een Ford Fusion?

Vandaag moesten we ons weer om 9 uur melden. Dit keer niet bij het tehuis, maar bij de voogdijraad. Daar moesten we ons in onze nette kleren melden om vervolgens naast een mevrouw achter een computer te gaan zitten die onze gegevens inklopte. Voor Hongaren is Nederlands net zo moeilijk als andersom. Het blijkt vooral een administratieve procedure. Als er al sprake is geweest van een vorm van ballotage dan hebben wij er niets van gemerkt. Opvallend cultuurverschil: nergens waar je hier komt krijg je ook maar iets van koffie of iets anders aangeboden. Na het gesprek hebben we samen met onze begeleider en de voogd twintig minuten buiten onder een paraplu staan wachten tot de papieren uitgewerkt waren. Overigens is iedereen wel heel vriendelijk.

Om half 11 rijdenwe in het bezit van het afhaalbewijs weg bij de voogdijraad. Het gaat morgen dus echt gebeuren. We hebben nog een aardige lijst met spullen die we moeten aanschaffen. In een lokale mall slagen we wonderwel voor het meeste, tot en met een driewieler met duwstang aan toe. Handiger denken we dan een buggy. Na een korte middagpauze in onze villa gaan we daarna weer naar het tehuis voor wederom een leuke middag. Maar om nu te zeggen dat we voortgang boeken met de auto, nou nee. Sterker nog, onze Hongaarse begeleidster hoort het jochie vol trots tegen een ander jongetje (van een van de tienermoeders uit het opvanghuis aan de overkant) vertellen "dit is mijn auto. Maar ik ga er niet inzitten". Dat wordt nog wat morgen. Misschien hadden we toch beter een verlaagde Mercedes met gouden wielen kunnen kopen. Maar hij zal er morgen toch echt aan moeten geloven.

's Avonds gaan we uit eten in de dichtstbijzijnde grote stad. Vreemd genoeg in een Belgisch restaurant. Het is geweldig lekker. Na nog een ijsje in het centrum (Hongaren zijn gek op ijs) gaan we terug naar huis waar we nog wat op te bergen hebben voor grijpgrage Roma handjes. Dat duurt langer dan verwacht. Het wordt een korte nacht voor de grote dag die komen gaat.

Kennismaken met een taalbarrière

Lief dagboek,

De afgelopen twee dagen stonden in het teken van kennismaken. Aangezien dit weblog openbaar is en iedereen mee kan lezen, ben ik een beetje terughoudend in wat ik schrijf. Excuses daarvoor. Maar ik kan wel zeggen dat we twee intensieve maar zeer positieve dagen achter de rug hebben. En dat we mekaar al aardig hebben leren kennen. We worden al Apuka en Anya genoemd, wat pappa en mamma schijnt te zijn. We moeten er maar op vertrouwen, want we verstaan er geen woord van. Wie weet neemt hij onsal vreselijk in de zeik. Nu ik daar over nadenk, heb ik eigenlijk helemaal geen zin meer om terughoudend te zijn. Dus hier komt-ie.

Allereerst, hij is linksdragend. Dat weten we omdat wevanaf het beginbij alles worden betrokken en hij nu al wil dat wij hem in bad stoppen in plaats van de verzorgers. Bovendien is hij nog niet zindelijk dus we hebben al een paar luiers mogen verschonen. Hij schijnt aan t aan te geven wanneer hij moet plassen, maar ja wij verstaan daar natuurlijk geen ene f van. Achteraf was het signaal misschien toen hij zijn poot optilde tegen een lantaarnpaal, maar helemaal zeker weten wedat niet.

En verder, ach, nu maar serieus: het is een enorm lief joch. Hij wil al door ons opgetild worden, hij heeft al op schoot gezeten, hij brabbelt voluit tegen ons en hij heeft vandaag al een lange wandeling met ons gemaakt rond het terrein. Gek om te bedenken dat hij daar (behalve voor doktersbezoek) nog nooit af is geweest. Alle nieuwe ervaringen straks zullen voor hem nog veel duizelingwekkender zijn dan voor ons. En hij heeft nog veel minder weet van alles wat komen gaat dan wij.

Een grote uitdaging wordt autorijden. Hij vindt de auto razend interessant, vooral de afstandsbediening om de deuren open en dicht te maken (wat hij ook bij andere auto's probeert met onze sleutel), waarna de deuren en de achterklep continu open en dicht worden gedaan. Ook de lichtschakelaar die gaat piepen als de deur openstaat is enorm interessant, evenals de elektrische raambediening. Maar het grootste succesnummer is de claxon. Die heeft hij al zo vaak ingedrukt dat alle begeleiders uit het huis al toet-toet roepen als ze hem tegenkomen. Maar... in de auto zitten, behalve achter stuur, wil hij absoluut niet. We hebben al een keer het kinderstoeltje er uitgehaald om hem daarop te laten zitten maar ook daar trapt hij niet in. En in deze prille fase van kennismaken gaan we hem niet dwingen natuurlijk. Maar hij zal er binnenkort toch echt aan moeten geloven. Zoals het er nu naar uitziet vrijdag al. Dan gaat hij met ons mee. Morgen krijgen we als het goed is toestemming om hem mee te nemen. Dan neemt hij afscheid van het weeshuis en van zijn vriendinnetje, en komt hij er ook nooit meer terug.