George Ezra is full of shit

28 juni

Vandaag moet voor mij het hoogtepunt van de reis worden. We gaan eindelijk naar Boedapest. 20 jaar terug was ik er voor het eerst en laatst. In de jaren 90 heb ik meerdere reizen naar Oost-Europa gemaakt. Er heerste daar toen een enthousiaste sfeer van willen, in plaats van het sacherijnige moeten in de maatschappij waar ik in was opgegroeid. Boedapest was achteraf de laatste van mijn reizen die kant op. Samen met een (nog altijd) goede vriend ben ik er met de trein naartoe gegaan. De eerste week hebben we een uitgewoond appartement gehuurd samen met een oudere man van een jaar of 35, die we onderweg waren tegengekomen. Wat me nog het meest is bijgebleven van dat appartement is de lucht van het vaatdoekje dat al sinds het verdwijnen van het ijzeren gordijn in de keuken lag. Daar rook het hele appartement naar. En de vage club aan de overkant van de straat waarvan we gedurende de week steeds meer het vermoeden kregen dat het een sexclub was. Na die week hebben we nog een paar dagen in een hostel gezeten dat de rest van het jaar dienst deed als studentenhuis, maar waar in de zomer alle studenten werden uitgejaagd om het te kunnen verhuren aan toeristen. Ik herinner me Boedapest als een vervuilde, grungy stad die precies paste bij wat ik mooi vond in die tijd.

Een half leven later ben ik weer terug. We gaan er met de trein naartoe, wat bedoeld is om te testen of ons jongetje tegen het treinreizen kan. Dat blijkt het geval en is helaas meteen ook het enige positieve aan de trip. In mijn enthousiasme om weer terug te zijn plan ik een veel te grote route door de stad. Die tot overmaat van ramp ook nog vooral langs de Donau kade loopt (bestaande uit een drukke doorgaande weg en schreeuwerige reclames voor de lokale rondvaartboten die ieder uitzicht op de mooie bruggen blokkeren). En een terugweg die via de voetgangerszone leidt die vol troosteloze souvenirwinkels zit. Er blijft geen tijd over om met een kopje koffie of een biertje op een sfeervol terras te zitten, maar die komen we ook niet tegen. Het leukste is nog een soort gaarkeuken waar we bij toeval tegenaan lopen en waar we voor 1,50 per persoon uitgebreid lunchen. Dat is dan ook het enige dat lijkt op het oude Boedapest uit mijn herinnering. Als in de laatste fase van de wandeling ons jongetje de lange zit in de buggy zat is en het op een brullen zet (voor een overvol terras) heb ik het helemaal gehad. We eten in een Burger King en lopen terug naar het treinstation. Waar de trein voor onze neus wegrijdt. Als we er daarna in de trein bij de kaartcontrole achter komen dat ons een enkele reis is verkocht (ondanks het navragen, zelfs nog aan de conducteur op de heenweg of we retourtickets hebben) ben ik in staat iemand te vermoorden.

Om half 11 zijn we thuis. Ons jochie is de hele terugreis wakker gebleven.

Honxit geboekt!

24 juni

Naar Miskolc geweest. Fucking heet. Koude koffie gedronken en een ijsje gegeten.

25 juni

Het mooiste moment van de reis tot nu toe. We hebben de terugreis geboekt. Op 8 juli ’s avonds stappen we in de nachttrein in Wenen, op 9 juli komen we als het goed is thuis. Kleine hindernis kan nog zijn of de Fusion inclusief dakkoffer in de trein past. We hebben geen meetinstrument meegenomen maar denken te weten dat we precies 1 centimeter speling hebben. En omdat we nooit obstakels tegenkomen op onze laatste reisdag, behalve voedselvergiftigingen, auto’s achterlaten in gesloten parkeergarages en geskimd worden, wagen we het erop.
O ja, en het is nog steeds heet. Wat leidt tot een heus watergevecht buiten, geïnitieerd door de kleine. Hij wordt al veel te familiair.
Na afloop blijkt dat we hem misschien iets te wild hebben gemaakt. Om het minste of geringste moet hij krijsen. Pas na het eten en het kijken van zijn dagelijkse filmpjes op de telefoon van A (over kikker en dribbel, de seropositieve hond) wordt hij rustig.

26 juni

Al vanaf het moment dat J bij ons in huis is, hebben we het probleem dat hij echt overal aanzit. En dat hij daarop tot nu toe niet te corrigeren is. Iedere avond voor we naar bed gaan zorgen we dat alles waar hij niet aan mag komen, buiten zijn bereik staat. Deze ochtend heeft hij echter kans gezien om toch de pakjes drinken en de chocoladevlokken te pakken te krijgen. Hoe, dat weten we niet. Maar het resultaat mag er zijn. Twee over de vloer uitgestrooide pakken vlokken en een leeg geknepen pakje sap zorgen voor een indrukwekkende kliederboel die eerst opgeruimd moet worden voor we kunnen ontbijten.
Na die start van de dag blijkt A zich niet lekker te voelen. We houden een rustige ochtend. Als ze weer wat is opgeknapt gaan we na de lunch op pad. Eerst naar het kasteel bij Miskolc-Divosa. Dat is alleen heet en heeft te veel trappen. Dus we stappen weer in de auto en rijden verder, naar Miskolc Tapioca. Daar liggen wat zwembaden waar we niet op gekleed zijn maar ook een park en een leuke bobslee baan. Ik ga eerst zelf en als blijkt dat het niet veel voorstelt, doe ik nog een rondje met J. Hij vindt het toch wel wat spannend.
Daarna eten we een ijsje. Ik neem twee bolletjes. En daarna nog twee.
’s Avonds hijsen we J in een Hongarije outfit (hij snapt er niets van) en ga ik nog naar de fitnessapparatuur in de kinderspeeltuin. Het blijft te warm om hard te lopen.

27 juni

We hebben een onrustige nacht. Midden in de nacht word ik wakker gemaakt door iemand die bang is van het onweer dichtbij. Nadat ik mijn vrouw weer gerustgesteld heb, lig ik nog een uur wakker. Daardoor voel ik me de volgende ochtend niet heel fit. Omdat het een heel eind is afgekoeld besluit ik toch maar te gaan hardlopen. Dat valt niet mee, het is toch nog erg benauwd. Ik leer wel wat op dit rondje. Als je boven de veertig bent moet je niet meer van een muurtje afspringen van iets meer dan een meter hoog. Ik doe het wel en land op mijn handen en knieën op een grindpad. Gelukkig valt de schade mee.
Wat trouwens goed is aan mijn hardloopactie, is dat dit voor het eerst is dan een van ons weggaat van huis en ons jongetje bij de ander achterlaat. Hij accepteert dat maar begint na een klein uurtje wel te vragen waar ik blijf.
In de middag doen we de gebruikelijke boodschappenronde waarbij A en ik ook opsplitsen en hij met mij meegaat. Ook dat gaat goed. Op de terugweg gaan we naar de lokale Mediamarkt om een cd met Hongaarse kinderliedjes te scoren. Niet om nu meteen te draaien maar later, mocht hij er behoefte aan hebben. Het liedje dat hij vaak zingt (over een pilango, vlinder) vinden we echter op geen van de cd’s.
In de avond probeer ik me wat in te lezen in Boedapest. Daar gaan we morgen met de trein naartoe.

Soms zit het mee...

Vanochtend is ons jochie al vroeg wakker. Qua timing is dat niet heel gelukkig, gisteren zijn we te laat naar bed gegaan en besloot A toen ik net in slaap viel de oorlog te verklaren aan de vliegbeesten die erg aanwezig zijn in ons huis en omdat we met de deur open slapen inmiddels ook de weg naar de slaapkamer hebben gevonden. Over het algemeen is het geen steekspul maar heel fijn is het toch ook weer niet.

Misschien heeft het jochie wel een voorgevoel van wat er gaat komen vandaag. En dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen. Maar het heeft wel als effect dat ik in slaap sukkel terwijl A gaat douchen en niet door heb dat onze inboorling een compleet pak luiers demonteert en voor de zoveelste keer een complete verpakking babydoekjes leegtrekt en door zijn kamer verspreidt. En vervolgens dat ik die ochtend als een zombie door de lokale Tesco loopen bij terugkeer onze kliko omver rij.

Een middagdutje doet gelukkig wonderen, ook al is de kleine ook nu weer veel te snel wakker. Het is ook enorm warm vandaag, dat zal niet meehelpen.

Maar goed, even na half 3 staan onze begeleidster en twee mensen van de plaatselijke kinderbescherming op de stoep. Eentje hebben we in het weeshuis al eens ontmoet. Ze willen het huis zien, stellen wat vragen en observeren ondertussen nauwlettend hoe het met ons nu nog bruikleenkind gaat. Die gaat door met de ontdekkingsreis waar hij de afgelopen weken mee is begonnen en de dames (natuurlijk zijn het dames) hebben grote handtassen bij zich die uitvoerig geïnspecteerd moeten worden. De gebruikelijke dingen worden eruit gehaald: zakdoekjes, tampons, een vibrator, niets om je voor te schamen.

Na enige tijd gaat hij weer op andere plekken in het huis ondeugend doen. Op een bepaald moment wordt het wel heel erg stil. Ineens bedenken we dat we het grote broodmes in de keuken niet opgeborgen hebben. Alsof ik gestoken word sta ik op en ren naar de keuken. Maar het is te laat. Hij heeft het mes te pakken gekregen. Ongelofelijk hoeveel bloed er uit zo’n klein mannetje kan spuiten. Ik denk niet dat we de borg voor het huis nog terug gaan krijgen, probeer ik er maar een grapje van te maken. Maar de dames zien er de humor niet van in.

In werkelijkheid gaat het natuurlijk gewoon prima. We hebben een gesprek van ongeveer een uur. Ons jochie wordt ook op de man af gevraagd of hij het naar zijn zin heeft bij ons. Igem is gelukkig zijn antwoord.
Dan is het bezoek afgelopen. We krijgen te horen dat ze het niet nodig vinden om nog een keer bij ons langs te komen, wat betekent dat het enige formele moment dat nog rest ons bezoek aan de voogdijraad op 5 juli zal zijn. We kunnen langzaam aan de thuisreis gaan plannen.

Over mislukte experimenten en het eerste krasje

18 juni

Vandaag doen we een experiment. We slaan het middagslaapje over. Met een belangrijk doel. Om drie uur begint de formule 1 training in Bakoe, en die moet gekeken worden. Om half 12 rijden we naar Lillaführed waar we lunchen en het plaatsje verkennen (vorige keer hebben we het alleen als uitvalsbasis voor een treintochtje gebruikt). Het stelt geen ruk voor. Wat wel leuk is, is dat we met een roeiboot het water op gaan. Ons jochie vindt het fantastisch. We zijn precies op tijd terug voor de training. Daarna gaan we naar de speeltuin, die met soort buurtfeest geheropend wordt. Er staat een opblaaskasteel, een trampoline, en tafels en banken waar de volwassenen kunnen zitten en zuipen. Ook wordt er opgetreden. Traditionele dansjes van het type Zeeuws Meisje. De mensen van wie we het huis huren zijn er (deels) ook en helpen ons aan een lootje voor de prijzenslag en een ijsje voor J. Die met het lootje ook nog een heus waterpistool achtig apparaat wint. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven vrees ik.
Op de terugweg valt op dat ons jochie al wat jengeliger wordt. En dat wordt redelijk buitensporig als we thuis zijn. Hij eet nauwelijks en maakt van alles een drama. Blijkbaar was het overslaan van het middagslaapje nog iets te hoog gegrepen. We besluiten hem na het eten snel op bed te leggen. Daar is hij ook zo vertrokken.

19 juni

Het is vaderdag, maar denk maar niet dat je als nieuwbakken vader een cadeautje van je kind krijgt. Of dat hij je een ontbijt op bed brengt. Dat leren ze dus mooi niet in zo’n weeshuis. In tegendeel, hij jengelt aardig door de formule 1 race heen die pappa wil zien. Pas daarna als pappa hem helpt met het waterpistool dat hij gisteren heeft gewonnen, wordt hij weer een beetje te pruimen.
Om mijzelf dan maar een vaderdag cadeau te geven, neem ik een proefabonnement op Netflix. Kunnen we mooi verder met Better call Saul nu Making a Murderer afgelopen is. We hebben een rijk leven hier in Hongarije.

20 juni

Vandaag een nieuw experiment. Ik ga alleen met het jochie op pad. Heel simpel, naar de winkel om appels te halen. Hij accepteert zonder probleem dat A niet meegaat. Volgende keer de rollen maar eens omdraaien. En daarna dat een van ons weggaat terwijl de ander bij hem blijft. En als dat goed gaat hem een keertje alleen thuis laten.

in de middag gaan we naar de speeltuin. Als we terugkomen ligt er een pakje op ons te wachten. De dakkoffer is gearriveerd. Die is hard nodig om alle extra spullen mee terug te kunnen nemen.

We gaan naar de buren om ze te bedanken en te betalen (de buurman heeft de koffer tegen inkoopprijs geregeld, hij kent de automarkt in Utrecht van vroeger) terwijl ons jochie de hond molesteert. Het zijn aardige mensen. Dat wordt nog meer bevestigd als ’s avonds de bel gaat en de zoon des huizes met een bord vol pannenkoeken voor het hek staat.

21 juni

We ontbijten met de heerlijke pannenkoeken. En koffie, die ons jochie ook onbedoeld tot zich neemt. Nadat we hem onder de koude douche hebben gezet blijkt de schade gelukkig mee te vallen. Maar het is toch een beetje als met een nieuwe auto, het eerste krasje is altijd het meest pijnlijk. De nieuwigheid is er daarna toch wel wat vanaf.

Na deze enerverende start van de dag gaan we voor de verandering maar weer eens naar de Tesco.

In de middag wordt er gespeeld in het zwembadje. En in de avond loop ik 9 km hard. Het is erg benauwd weer maar het lukt.

22 juni

Tot nu toe was het lekker warm. Vandaag is het serieus heet. Dat vinden de dieren in de dierentuin ook, waar we vandaag voor de tweede keer naar toe gaan. De enige die een meter hoog springt is ons jochie als hij in zijn enthousiasme om bij de varkentjes te komen het schrikdraad aanraakt. De andere dierentuindieren doen wat wij hadden moeten doen, in de schaduw liggen en zo min mogelijk bewegen.
Als we terugkomen eten we en kijken we de derde wedstrijd van Hongarije, tegen Portugal. Een spectaculaire wedstrijd maar de enige Hongaar in ons gezelschap heeft er weinig belangstelling voor. Daarna maakt hij voor het eerst in een tijdje weer eens een drama van het naar bed gaan.
Ik worstel daarna wat met een onwillig filmeditprogramma, en we kijken nog een stuk Zweden-België. Dan gaan we naar bed. Morgen wacht een spannende dag, we krijgen voor het eerst de Hongaarse autoriteiten over de vloer.

Speelgoed voor grote mensen

15 juni

Over 15 juni valt alleen te zeggen dat we eindelijk hebben gehoord wanneer we de kinderbescherming kunnen verwachten. Dat wordt volgende week donderdag.

16 juni

We hebben weer een middagje Miskolc gedaan. Bij een hip koffietentje heb ik een onbestemd soort koffie-thee fusion drankje naar binnen gegriezeld. We hebben ook weer een ijsje gedaan, met het idee dat we beiden een ijsje namen en J van beide kon mee eten. Het effect was natuurlijk dat hij anderhalf ijsje opheeft en wij.. ach ja.
Daarna zijn we nog even naar het treinstation geweest. Hij is erg onder de indruk van het zo dichtbij zien van treinen. En wij hebben alvast wat voorinformatie gehaald voor ons uitstapje naar Boedapest, ergens in de komende weken. Als het tenminste iets koeler wordt, voor volgende week is 36 graden voorspeld.

Aan het eind van de middag skypen we met mijn ouders. Waar hij twee dagen terug teleurgesteld was dat er geen hond in beeld kwam, wat maar net werd goedgemaakt door af en toe een speelgoedambulance voorbij te zien komen, was hij nu teleurgesteld dat er een hond in beeld kwam in plaats van een ambulance. Kortom, al die oude mensen zijn nog één pot nat voor hem.

Voor het avondeten hebben we een ovenschotel van zoete aardappelblokjes en pastinaak gemaakt. Lekker want zoet denken we. J denkt er heel anders over. Met het danoontje in het vooruitzicht krijgen we hem aan het eten. Als de laatste hap die we hem voeren drie keer ge herkauwd wordt voor hij met een slok limonade naar beneden gaat, dringt tot ons door dat hij het echt niet lekker vindt en krijgt hij alsnog zijn danoontje

17 juni

Vandaag is er vooral iets leuks voor mezelf te melden. In de ochtend zijn we naar de Auchan supermarkt geweest, maar dat is helemaal niet interessant, behalve dan dat ze mijn geliefde speculoos blijken te hebben. Dat hoeft dus niet uit Nederland opgestuurd te worden.

In de middag gaan we naar de speeltuin. Al sinds ons jochie bij ons is, gaan we om de dag naar die speeltuin, en verbazen we ons dat er werklui aan de slag zijn die we ervan verdenken dat ze alleen iets doen als wij er zijn. Wonderbaarlijk genoeg zijn het er een stuk of vijf die ogenschijnlijk met zijn vijven werk doen wat in Nederland één vakman in een dag klaar heeft. En zij zijn er al een week. Zo ver is het communisme dus nog niet weg. Uiteraard gaan we er voor ons kind naartoe maar ook ik heb zo mijn doelen in die speeltuin. Er staat een stellage van rekstokken op verschillende hoogtes, die duidelijk bedoeld is voor de kinderen en niet voor een man van tweeëntachtig kilo schoon aan de haak. Toch kan die man (ik) de verleiding niet weerstaan. En zo hangt er al een paar weken om de dag een sneue, pimpelpaars aanlopende midden-veertiger aan de gevaarlijk krakende rekstokken, zichzelf wanhopig proberend op te trekken tot boven de rekstokstang (of hoe je zo’n ding ook noemt). Op een goede dag lukt het me om in ieder geval tot mijn wenkbrauwen boven die stang uit te komen. Op de vele minder goede dagen hang ik er een beetje aan te bungelen en zeg dan vol trots tegen A dat ik tien seconden aan de stok kan blijven hangen. Wat zij -opbouwend als ze is - dan altijd direct steunt met een opbeurende ‘dat waren geen tien seconden’. Of door het maken van een foto waarop ik hangend aan de stok een gezicht trek alsof ik in mijn broek schijt.

Vandaag wachtte me echter een grote verrassing in de speeltuin. De kuiltjes met grind die ons al weken lagen aan te kijken waar de werkmannen iets mee gingen doen, waren voorzien van nieuwe speeltoestellen. En wat voor speeltoestellen. Heuse fitnessapparaten die nu eens niet bedoeld waren voor kinderen. Mijn theorie is dat iemand van de gemeente mijn gespartel heeft aangezien en vervolgens heeft besloten om per decreet de definitie van speeltoestellen op te rekken naar de apparatuur die me nu blinkend ligt op te wachten. Als een koe die voor het eerst weer gras ziet stort ik me op de apparaten. Verderop is een jongen van een jaar of zestien bezig bij de rekstokken. Hij trekt zich tien keer tot aan zijn tepels tot boven de rekstok uit. En doet een driedubbele achterwaartse salto. Maar dat maakt mij niet meer uit. Ik heb een nieuwe uitdaging.

Die avond kook ik (diepvriespizza)en lukt het me ook nog eens om voor het eerst sinds we hier zijn negen kilometer hard te lopen. I am the man. Yeah.

Routine, routine

Ik heb er altijd van gedroomd om een langere periode in het buitenland te wonen. In de derde week in Hongarije begin ik wat te twijfelen aan die droom. In ieder geval wat Hongarije betreft. We wonen hier in een prachtig huis, het is mooi weer, we zijn hier met een mooi doel, maar toch… het idee dat we nog niet op de helft van ons verblijf zijn is niet heel bemoedigend. Ons wereldje hier is wel heel klein. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik niet degene ben die straks 9 maanden fulltime thuis zit.

Onze dagen hier bestaan uit vele rituelen. In de ochtend komt J ons wakker maken. Als we niet snel genoeg opstaan gaat hij door het huis struinen en doet hij meestal iets wat niet mag. De chocola opeten die we per ongeluk op tafel hebben laten liggen. Of zoals vanochtend iets totaal onverwachts, zoals een appel uit de koelkast pakken.

Als we eenmaal zijn opgestaan gaan we eerst ontbijten. Aan het einde van het ontbijt wil hij bij A op schoot die altijd het zelfde grapje met hem doet. Na het ontbijt wil hij vervolgens een rondje door de tuin getild worden. Eerst naar het hek, dan naar de auto, dan gluren bij de ene buren, dan boven het (inmiddels lege) zwembad gehangen worden waarna je net doet alsof je hem erin laat zakken. En ten slotte bij de andere buren kijken of de kutya (hond) al buiten is.

Als A gaat douchen ga ik met het jochie Instagram foto’s kijken. Vooral de auto’s en motoren vindt hij erg interessant. De foto’s van die Haagse meneer die als hij dronken is altijd close up afbeeldingen van dakgoten en spoorrails plaatst, snapt hij nog niet zo goed. Als ik ga douchen krijgt hij van A een appeltje en maakt hij met haar een rondje door de tuin.

Dan gaan we naar de winkels. Daar proberen we zo gecoördineerd mogelijk inkopen te doen en raken A en ik mekaar minimaal 1 keer kwijt.
Als we terugkomen lunchen we.

Tijdens de lunch doet het jochie weer iets ondeugends. Zoals zijn broodje in de melk proberen te dopen of uit onze bekers drinken.
Na de lunch is het bedtijd.

In de middag gaan we er dan op uit. De ene dag met de auto, de andere dag lopend naar de speeltuin. In de speeltuin wil hij drie dingen: de wipkip, de wip en de glijbaan. Op de terugweg kopen we dan een ijsje.

Als we terug zijn gaat hij of in het opblaasbadje of iets anders in de tuin doen. Ik probeer hem zoveel mogelijk bezig te houden terwijl A het eten kookt. Het eten wordt vervolgens half opgegeten. Het Danoontje helemaal.

Na het eten gaat J in bad. Daarna trekken we zijn pyjama aan en mag hij nog even op schoot zitten en op de mobiel een paar filmpjes van beka (kikker) kijken. Dan brengen we hem naar bed waar A hem Dikkie Dik voorleest. Altijd hetzelfde verhaaltje. Dan gaathij nog een uur liggen etteren. Degene van ons die geen dienst heeft kan dan alvast even achter zijn laptop kruipen. Als het stil wordt in de slaapkamer, kijken wij nog een serie. Dan ruimen we op en gaan ook wij slapen.

En dat dan nog bijna vier weken vanaf nu.

Mag het licht aan?

14 juni

We zitten nu toch al een aardig eindje in de derde week van ons verblijf hier. We hadden inmiddels toch wel een aankondiging van het bezoek van de Hongaarse kinderbescherming verwacht, maar het blijft stil van die kant.

Vandaag gaan we naar de dierentuin. Voor ons jongetje een indrukwekkende ervaring. Hij heeft de dieren die hij vandaag ziet tot nu toe alleen op plaatjes gezien. Hij begint trouwens steeds meer Nederlands te brabbelen. Op een gegeven moment zegt hij ineens duidelijk verstaanbaar ‘deze kant op’. Als we van de verbazing zijn bekomen en elkaar bevestigen dat hij het echt heeft gezegd, zegt hij het nog een keer. Terwijl de lucht boven ons snel betrekt en het onweer hoorbaar dichterbij komt, lopen we van kooi naar kooi. J is door alle indrukken zelfs vergeten dat we hem zijn bril weer hebben opgezet, uiteindelijk houdt hij hem vandaag 2,5 uur op. Tegen de tijd dat het echt begint te regenen, zijn we weer bij de auto. Dit gaan we (voor minder dan 10 euro voor drie personen) zeker nog een keertje doen.

Thuis eten we en skypen we met de schoonouders. J vindt skype inmiddels een normaal fenomeen en brabbelt honderduit. Zijn eerste vraag is waar de kutya (hond) is. Die hebben ze niet maar een speelgoedambulance die af en toe door beeld gaat is ook een groot succes.

Het slapen lukt inmiddels ook weer een stuk beter. Het blijkt dat hij het (ondanks zijn nachtlampje) te donker vond in zijn kamer. Nu we het ganglicht aanlaten tot hij slaapt, lijkt het probleem opgelost. Had hij dat nou maar meteen gezegd….

Mag ik jouw hondje aaien?

12 juni

We gaan vandaag voor het eerst naar een restaurant, ergens halverwege tussen ons huis en het weeshuis. We lunchen daar met een kop soep. Hij vindt het moeilijk om stil te zitten maar uiteindelijk gaat het voor een eerste keer best prima. Er zijn mensen die hem kennen, waar hij vrolijk een praatje mee gaat maken. Ze spreken gebrekkig Engels (zoals de meeste Hongaren) waardoor we niet helemaal begrijpen waar ze hem van kennen, maar het heeft iets met het ziekenhuis te maken en zijn te vroeg geboren zijn.

In de middag lopen we een rondje door Sebrenica. We gaan niet naar de speeltuin, maar we kiezen voor een ronde door de wijk. J vind het prachtig want zo’n beetje bij ieder tuinhek houdt hij een meet and greet met de aanwezige waakhond. De meeste honden blijken van het type blaffende honden, dus dat gaat prima. De uitdaging is om hem vervolgens weer mee te krijgen. Af en toe komt de huiseigenaar (al dan niet met kinderen) naar het hek toe om een praatje met J te maken. De Hongaren zijn over het algemeen een sacherijnig volk, met mondhoeken die me aan iemand doen denken, maar hier lijkt dat erg mee te vallen. Wij worden vriendelijk toegeknikt. Waarschijnlijk weet het hele dorp van ons en waarom we hier zijn.

Na het rondje is het weer tijd voor eten. Ik heb in een vlaag van verstandsverbijstering zuurkool ingeslagen. Terwijl ik daar helemaal geen fan van ben. Ook ons jochie is niet helemaal te spreken over deze smaakervaring. Gelukkig eet hij daardoor bij gebrek aan alternatief wel een paar aardappels.

’s Avonds gaat hij redelijk vlot naar bed. Bij het in bad gaan, gaan we terug naar het oude ritueel. Hij vraagt één keer om zijn speeltjes maar verder gaat het weer als vanouds.

Als hij slaapt kijken wij de formule 1 race uit Canada.

13 juni

Vandaag weer een primeur. We gaan naar de Tesco supermarkt en we gaan allebei voorin zitten. Het jochie vindt het eerst even vreemd, maar al snel accepteert hij het. A moet wel zijn handje vasthouden.
In de middag besluiten we om zijn bril weer eens op te doen. Die heeft hij in zijn laatste maanden in het weeshuis gekregen omdat hij met zijn linker oog de neiging heeft om de hoek om te kijken. Het is een bril uit de serie Jampot, maar verder is er weinig mis mee. Hij moet hem één uur per dag op, maar sinds hij bij ons is weigert hij mee te werken. We hebben dat de eerste week maar zo gelaten, maar nu moet hij er weer aan geloven. Ik heb in de Tesco een paar hele coole koordjes voor aan zijn bril gekocht, met het doel de bril desnoods aan zijn flaporen vast te knopen als hij niet meewerkt. Hij stelt onze hernieuwde poging niet helemaal op prijs. Sterker nog, ik denk dat ze hem drie dorpen verder hebben horen brullen. We houden voet bij stuk en krijgen hem tot bedaren door hem een fruitdrankje te geven. Daarna gaat hij met bril op mee op zijn driewieler richting speeltuin. Het valt ons op dat hij auto’s, motoren, honden, paarden en alle andere dingen die hem zodanig afleiden dat hij spontaan de greppel in rijdt, veel eerder ziet dan anders. In de speeltuin staat een nieuwe glijbaan waar hij via een trappetje op moet komen. Dit is de eerste keer dat we hem een trap op zien lopen en eerlijk gezegd schrikken we daar nogal van. Even lijkt het dat mijn langgekoesterde wens om weer gelijkvloers te gaan wonen (Amsterdam!) toch nog uit gaat komen, maar na een paar keer krijgt hij de slag toch te pakken.
Na het rondje speeltuin is het tijd voor eten. De bami met dikke pastaslierten is een groot succes. Als J naar bed gaat ga ik nog een ronde hardlopen. Ik heb weer een nieuwe route bedacht, in de hoop dat deze langer is. Maar vreemd genoeg kom ik weer precies op 7 kilometer uit. Na nog een aflevering van Making a murderer is het ook voor ons bedtijd.